داودی با نام علمی (Dendranthema grandiflorum L.) از خانواده کلاه پرک سانان، یکی از گلهای نافرازگرا و حساس به انسداد آوندی می باشد. این مطالعه بر پایه طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار شامل اسانس گیاهی ژرانیوم در 3 سطح (2، 6 و10 سی سی در 600 سی سی آب مقطر)، مورد در 3 سطح (2، 6 و10 سی سی در 600 سی سی آب مقطر) و اکالیپتوس در 3 سطح (2، 6 و10 سی سی در 600 سی سی آب مقطر) همراه با تیمار شاهد، در 3 تکرار و 30 پلات و در هر پلات 4 شاخه گل به صورت دائمی انجام شد و صفاتی نظیر عمر گلجایی، جذب آب، کاهش وزن تر، درصد ماده خشک، افزایش درجه بریکس، میزان پروتئین گلبرگ، کاروتنویید گلبرگ، باکتری انتهای ساقه و محلول، کلروفیل برگ، پراکسیده شدن لیپیدها، فعالیت آنزیم SOD و POD اندازه گیری شدند. تجزیه واریانس داده ها نشان داد که کلیه صفات اندازه گیری شده در سطح 1 درصد آماری معنی دار شده است و فقط صفت پراکسیداز (POD) در سطح 5 درصد آماری معنی دار شده است. مقایسه میانگین تیمار ها نشان داد که تیمار 2 سی سی مورد با 73/15 روز عمر گلجایی نسبت به شاهد با 47/9 روز بیشترین عمر گلجایی را دارا می باشد و این تیمار باعث افزایش جذب آب، کاروتنویید، پروتئین و فعالیت آنزیم
خرید اینترنتی فایل کامل :
POD شده است.
- گیاهشناسی
داودی با نام علمی (Dendranthema grandiflorum L.) از خانواده کلاه پرک سانان می باشد که هزاران سال قبل کاشته می شده و امروزه یکی از مهمترین گلهای بریده دنیا است (نبی گل و همکاران، 1385؛ خلیقی، 1389).
جنس داودی دارای 160 گونه است که بیشتر بومی ژاپن، چین و اروپا است. امروزه ارقام زیادی از آن برای کاشت گلخانه ای و تولید گل بریدنی مورد استفاده قرار می گیرند. گل های داودی مانند سایر گیاهان تیره کلاه پرک سانان دو نوع است که روی نهنج قرار می گیرند. دسته اول گل های زبانه ای هستند که تنها اندام مادگی دارند و در پیرامون کلاهپرک قرار می گیرند و گل های دسته دوم، گل های لوله ای می باشند که گل هایی کامل بوده و در وسط کلاهپرک قرار می گیرند. گل ها دارای 5 پرچم هستند که یک مادگی باریک و نازک آن ها را احاطه کرده است. گل داودی دارای دو فرم استاندارد (دارای تک گل های درشت) و پمپون (گل های ریز مجتمع) است (خوشخوی، 1387؛ شیراوند و رستمی، 1388).
عمر گلجایی گلهای بریده داودی طولانی است و این عمر به عدم حساسیت آن به اتیلن نسبت داده می شود. گل های بریده داودی به باکتری های انتهای ساقه حساس بوده و این امر باعث کاهش عمر پس از برداشت آن می شود (نبی گل و همکاران، 1385؛ نقل از ادریسی، 1388)
